Οι δράκοι και οι δράκαινες [μέρος 2ο ] [*1 = προέλευση εικόνος]
Αναφορές
σε δράκους και δράκαινες έχουμε πολλές και πρώτα ο Ομηρικός ύμνος εις τον
Απόλλωνα εις τον στίχο 300 : «δράκαιναν κτείνειν». Ο πιο αρχαίος μύθος
δρακοντομαχίας είναι αυτός του θεού Απόλλωνος και του δράκοντος Πύθωνος. Ο
πρώτος που αναφέρεται σε δράκο είναι ο Όμηρος, και λέει : «σμερδαλέος δράκων,
αιφνιδίως εμφανισθείς εν Αυλίδι, όταν υπό πλάτανο και παρά τινά πηγή ρέουσα
«αγλαόν ύδωρ» τελούσαν θυσία οι Αχαιοί, κατέφαγε οκτώ νεοσσούς στρουθίου και
την μητέρα ενάτη και έπειτα εξαφανίσθηκε ο δράκος αυτός». Υπήρξε το σημάδι της
μετά εννέα έτη αλώσεως της Τροίας, εις την Ιλιάδα Β, και εις τους στίχους … – …
:
ἔνθ᾽ ἐφάνη μέγα σῆμα· δράκων ἐπὶ νῶτα
δαφοινὸς
|
.
|
σμερδαλέος,
τόν ῥ᾽ αὐτὸς Ὀλύμπιος ἧκε φόως δέ,
|
.
|
Επίσης εις την Ιλιάδα κεφάλαιο Γ εις τους
στίχους .. – .. :
Ὡς
δ᾽ ὅτε τίς τε δράκοντα ἰδὼν παλίνορσος ἀπέστη
|
.
|
οὔρεος ἐν
βήσσῃς, ὑπό τε τρόμος ἔλλαβε γυῖα,
|
.
|
Έπονται ο Αριστοτέλης εις το βιβλίο του «Περί
των ζώων ιστορίαι» εις το 609a,4 «έστιν δ’ αετός
και δράκων πολέμια». Ο Ησίοδος εις το έργο του «Ασπίς του Ηρακλέους» εις τον
στίχο 1.. : «δράκοντας ως τις τέκνων». Ο Αισχύλος εις το έργο του
«Ευμενίδες»εις τον στίχο ..8 : «ύπνος πόνος τε κύριοι συνωμόται δεινής
δρακαίνης εξεκήραναν μέλος» όπως επίσης και εις το έργο του «Επτά επί Θήβας»
εις τον στίχο ..0 : «υπερδέδοικεν λεχαίων δυσευνάτορας». Ο Ευριπίδης εις το
έργο του «Ιφιγένεια εν Ταύροις» εις το κεφάλαιο Ι. και εις τον στίχο ..6 :
«τήνδε δ’ ουχ οράς Αιδου
δράκαιναν».
Επίσης ο Παυσανίας εις τα έργα του «Αττικά»,
«Αρκαδικά» «Ηλειακά» και «Κορινθιακά» :
Αττικά
Εις τα Αττικά εις το ..ο κεφάλαιο
και εις τον στίχο .. :
[.] ἀνέθεσαν δὲ καὶ ἄλλο Θησέως ἔργον, καὶ ὁ λόγος οὕτως ἐς αὐτὸ ἔχει. Κρησὶ τήν τε ἄλλην γῆν καὶ τὴν ἐπὶ ποταμῷ Τεθρίνι ταῦρος ἐλυμαίνετο. πάλαι δὲ ἄρα τὰ θηρία φοβερώτερα ἦν τοῖς ἀνθρώποις ὡς ὅ τ᾽ ἐν Νεμέᾳ λέων καὶ ὁ Παρνάς<ς>ιος καὶ δράκοντες τῆς Ἑλλάδος πολλαχοῦ καὶ ὗς περί τε Καλυδῶνα καὶ Ἐρύμανθον καὶ τῆς Κορινθίας ἐν Κρομ[μ]υῶνι, ὥστε καὶ ἐλέγετο τὰ μὲν ἀνιέναι τὴν γῆν, τὰ δὲ ὡς ἱερὰ εἴη θεῶν, τὰ δὲ καὶ ἐς τιμωρίαν ἀνθρώπων ἀφεῖσθαι. καὶ τοῦτον οἱ Κρῆτες τὸν ταῦρον ἐς τὴν γῆν πέμψαι σφίσι Ποσειδῶνά φασιν, ὅτι θαλάσσης ἄρχων Μίνως τῆς Ἑλληνικῆς οὐδενὸς Ποσειδῶνα ἦγεν ἄλλου θεοῦ μᾶλλον ἐν τιμῇ.
Εις τα Αττικά εις το ..ο κεφάλαιο
και εις τον στίχο .. :
...[.] ἐν Σαλαμῖνι δὲ—ἐπάνειμι γὰρ ἐς τὸν προκείμενον
λόγον—τοῦτο
μὲν Ἀρτέμιδός ἐστιν ἱερόν, τοῦτο δὲ τρόπαιον ἕστηκεν ἀπὸ τῆς νίκης ἣν Θεμιστοκλῆς ὁ Νεοκλέους αἴτιος ἐγένετο γενέσθαι τοῖς Ἕλλησι• καὶ Κυχρέως ἐστὶν ἱερόν. ναυμαχούντων δὲ Ἀθηναίων πρὸς Μήδους δράκοντα ἐν ταῖς ναυσὶ λέγεται φανῆναι• τοῦτον ὁ θεὸς ἔχρησεν Ἀθηναίοις Κυχρέα εἶναι τὸν ἥρωα.
Εις τα Αττικά εις το ..ο κεφάλαιο
και εις τον στίχο .. :
[..] ὁ δέ σφισι κελεύει θῦσαι πρῶτον Ἀπόλλωνι ἐνταῦθα τῆς Ἀττικῆς, ἔνθα ἂν ἴδωσιν ἐπὶ τῆς γῆς τριήρη θέουσαν.
γενομένοις δὲ
αὐτοῖς κατὰ τὸ ποικίλον καλούμενον ὄρος δράκων ἐφάνη σπουδῇ κατὰ τὸν φωλεὸν ἰών• καὶ Ἀπόλλωνί τε θύουσιν ἐν τῷ χωρίῳ τούτῳ καὶ ὕστερον σφᾶς ἐλθόντας ἐς τὴν πόλιν ἀστοὺς ἐποιήσαντο Ἀθηναῖοι. —μετὰ δὲ τοῦτο Ἀφροδίτης ναός ἐστι καὶ πρὸ αὐτοῦ τεῖχος ἀργῶν λίθων θέας ἄξιον.
Εις τα Αρκαδικά εις το .. κεφάλαιο και εις
τους στίχους .-.. :
[.]
Μαντινέων δὲ
ἡ πόλις
σταδίους μάλιστά που δώδεκά ἐστιν
ἀπωτέρω τῆς πηγῆς ταύτης. Μαντινεὺς μὲν οὖν ὁ Λυκάονος ἑτέρωθι φαίνεται οἰκίσας τὴν πόλιν, ἣν ὀνομάζουσι καὶ ἐς ἡμᾶς ἔτι <Πτόλιν> οἱ Ἀρκάδες: ἐκεῖθεν δὲ Ἀντινόη Κηφέως τοῦ Ἀλέου θυγάτηρ κατὰ μάντευμα ἀναστήσασα τοὺς ἀνθρώπους ἤγαγεν ἐς τοῦτο τὸ χωρίον, ὄφιν--ὁποῖον, οὐ μνημονεύουσιν-- ἡγεμόνα ποιησαμένη τῆς ὁδοῦ: καὶ διὰ τοῦτο ὁ παρὰ τὴν πόλιν ῥέων τὴν νῦν ποταμὸς Ὄφις ὄνομα ἔσχηκεν.
[..] εἰ δὲ Ὁμήρου χρὴ τεκμαιρόμενον τοῖς ἔπεσι συμβαλέσθαι
γνώμην, τὸν ὄφιν τοῦτον δράκοντα εἶναι πείθομαι.
περὶ
Φιλοκτήτου μὲν
ἐν νεῶν καταλόγῳ ποιήσας ὡς ἀπολίποιεν αὐτὸν οἱ Ἕλληνες ἐν Λήμνῳ ταλαιπωροῦντα ὑπὸ τοῦ ἕλκους, ἐπίκλησιν [δὲ] οὐκ ἔθετο ὄφιν τῷ ὕδρῳ: τὸν δράκοντα δέ, ὃν ἐς τοὺς Τρῶας ἀφῆκεν ὁ ἀετός, ἐκάλεσεν ὄφιν. οὕτω τὸ εἰκὸς ἔχει καὶ τῇ Ἀντινόῃ τὸν ἡγεμόνα γενέσθαι
δράκοντα.
Εις τα Αρκαδικά εις το 11ο
κεφάλαιο και εις τον στίχο 8 :
[…] τῷ τάφῳ δὲ κίων τε ἐφέστηκε καὶ ἀσπὶς ἐπ' αὐτῷ δράκοντα
ἔχουσα ἐπειργασμένον: ὁ μὲν δὴ δράκων ἐθέλει σημαίνειν
γένους τῶν
Σπαρτῶν
καλουμένων εἶναι
τὸν Ἐπαμινώνδαν, στῆλαι δέ εἰσιν ἐπὶ τῷ μνήματι, ἡ μὲν ἀρχαία καὶ ἐπίγραμμα ἔχουσα Βοιώτιον, τὴν δὲ αὐτήν τε ἀνέθηκεν Ἀδριανὸς βασιλεὺς καὶ ἐποίησε τὸ ἐπίγραμμα τὸ ἐπ' αὐτῇ.
Εις τα Κορινθιακά εις το ..ο
κεφάλαιο και εις τον στίχο . :
[..] ἐκ Κλεωνῶν δέ εἰσιν ἐς Ἄργος ὁδοὶ δύο, ἡ μὲν ἀνδράσιν εὐζώνοις καὶ ἔστιν ἐπίτομος, ἡ δὲ ἐπὶ τοῦ καλουμένου
Τρητοῦ,
στενὴ μὲν καὶ αὐτὴ περιεχόντων
ὀρῶν, ὀχήμασι δέ ἐστιν ὅμως ἐπιτηδειοτέρα. ἐν τούτοις τοῖς ὄρεσι τὸ σπήλαιον ἔτι δείκνυται τοῦ λέοντος, καὶ ἡ Νεμέα τὸ χωρίον ἀπέχει σταδίους
πέντε που καὶ
δέκα. ἐν
δὲ αὐτῇ Νεμείου [τε]
Διὸς
ναός ἐστι
θέας ἄξιος,
πλὴν ὅσον κατερρυήκει
τε ὁ ὄροφος καὶ ἄγαλμα οὐδὲν ἔτι ἐλείπετο· κυπαρίσσων τε ἄλσος ἐστὶ περὶ τὸν ναόν, καὶ τὸν Ὀφέλτην ἐνταῦθα ὑπὸ τῆς τροφοῦ τεθέντα ἐς τὴν πόαν διαφθαρῆναι λέγουσιν ὑπὸ τοῦ δράκοντος.
Εις τα Ηλειακά Β εις το ..ο
κεφάλαιο και εις τους στίχους ..-.. :
[..]
λέγεται δὲ
καὶ Ἀρκάδων ἐς τὴν Ἠλείαν ἐσβεβληκότων
στρατιᾷ
καὶ τῶν Ἠλείων σφίσιν ἀντικαθημένων
γυναῖκα ἀφικομένην παρὰ τῶν Ἠλείων τοὺς στρατηγούς,
νήπιον παῖδα
ἔχουσαν
ἐπὶ τῷ μαστῷ, λέγειν ὡς τέκοι μὲν αὐτὴ τὸν παῖδα, διδοίη δὲ ἐξ ὀνειράτων
συμμαχήσοντα Ἠλείοις.
οἱ δὲ ἐν ταῖς ἀρχαῖς--πιστὰ γὰρ τὴν ἄνθρωπον ἡγοῦντο εἰρηκέναι--τιθέασι
τὸ
παιδίον πρὸ
τοῦ
στρατεύματος γυμνόν.
[..]
ἐπῄεσάν τε δὴ οἱ Ἀρκάδες καὶ τὸ παιδίον ἐνταῦθα ἤδη δράκων ἦν:
ταραχθεῖσι
δὲ ἐπὶ τῷ θεάματι τοῖς Ἀρκάσι καὶ ἐνδοῦσιν ἐς φυγὴν ἐπέκειντο οἱ Ἠλεῖοι, καὶ νίκην τε ἐπιφανεστάτην ἀνείλοντο καὶ ὄνομα τῷ θεῷ τίθενται
Σωσίπολιν. ἔνθα
δέ σφισιν ὁ
δράκων ἔδοξεν
ἐσδῦναι μετὰ τὴν μάχην, τὸ ἱερὸν ἐποίησαν ἐνταῦθα: σὺν δὲ αὐτῷ σέβεσθαι καὶ τὴν Εἰλείθυιαν ἐνόμισαν, ὅτι τὸν παῖδά σφισιν ἡ θεὸς αὕτη προήγαγεν ἐς ἀνθρώπους.
Εις τα Κορινθιακά εις το ..ο
κεφάλαιο και εις τον στίχο .. :
[..] τοῦ δὲ Ἀσκληπιοῦ τὸ ἄγαλμα μεγέθει
μὲν
τοῦ Ἀθήνῃσιν
Ὀλυμπίου
Διὸς ἥμισυ ἀποδεῖ, πεποίηται δὲ ἐλέφαντος καὶ χρυσοῦ· μηνύει δὲ ἐπίγραμμα τὸν εἰργασμένον εἶναι Θρασυμήδην Ἀριγνώτου
Πάριον. κάθηται δὲ
ἐπὶ θρόνου
βακτηρίαν κρατῶν,
τὴν δὲ ἑτέραν τῶν χειρῶν ὑπὲρ κεφαλῆς ἔχει τοῦ δράκοντος, καί
οἱ καὶ κύων παρακατακείμενος
πεποίηται. τῷ
θρόνῳ δὲ ἡρώων ἐπειργασμένα Ἀργείων ἐστὶν ἔργα,
Βελλεροφόντου τὸ
ἐς τὴν Χίμαιραν καὶ Περσεὺς ἀφελὼν τὴν Μεδούσης
κεφαλήν. τοῦ
ναοῦ δέ
ἐστι
πέραν ἔνθα
οἱ ἱκέται τοῦ θεοῦ καθεύδουσιν.
Τέλος και εις τα Κορινθιακά εις το ..ο
κεφάλαιο και εις τον στίχο .. :
...[..] δράκοντες δὲ—οἱ λοιποὶ καὶ ἕτερον γένος—ἐς τὸ ξανθότερον ῥέποντες χρόας ἱεροὶ μὲν τοῦ Ἀσκληπιοῦ νομίζονται καὶ εἰσὶν ἀνθρώποις ἥμεροι,
τρέφει δὲ
μόνη σφᾶς
ἡ τῶν Ἐπιδαυρίων γῆ. τὸ δὲ αὐτὸ εὑρίσκω καὶ ἄλλαις χώραις
συμβεβηκός· Λιβύη μέν γε μόνη κροκοδείλους τρέφει χερσαίους διπήχεων
οὐκ ἐλάσσονας,
παρὰ δὲ Ἰνδῶν μόνων ἄλλα τε
κομίζεται καὶ
ὄρνιθες
οἱ
ψιττακοί. τοὺς
δὲ ὄφεις οἱ Ἐπιδαύριοι τοὺς μεγάλους ἐς πλέον πηχῶν καὶ τριάκοντα
προήκοντας, οἷοι
παρά τε Ἰνδοῖς τρέφονται καὶ ἐν Λιβύῃ, ἄλλο δή τι γένος
φασὶν εἶναι καὶ οὐ δράκοντας.
Επίσης ο Αρριανός εις το έργο του «Αλεξάνδρου
Ανάβασις» εις το . :
Μέχρι μὲν δὴ Παραιτονίου παρὰ θάλασσαν ἤει δι' ἐρήμου, οὐ μέντοι δι' ἀνύδρου τῆς χώρας, σταδίους ἐς χιλίους καὶ ἑξακοσίους, ὡς λέγει Ἀριστόβουλος. ἐντεῦθεν δὲ ἐς τὴν μεσόγαιαν ἐτράπετο, ἵνα τὸ μαντεῖον ἦν τοῦ Ἄμμωνος. ἔστι δὲ ἐρήμη τε ἡ ὁδὸς καὶ ψάμμος ἡ πολλὴ αὐτῆς καὶ ἄνυδρος. ὕδωρ δὲ ἐξ οὐρανοῦ πολὺ Ἀλεξάνδρῳ ἐγένετο, καὶ τοῦτο ἐς τὸ θεῖον ἀνηνέχθη. ἀνηνέχθη δὲ ἐς τὸ θεῖον καὶ τόδε. ἄνεμος νότος ἐπὰν πνεύσῃ ἐν ἐκείνῳ τῷ χώρῳ, τῆς ψάμμου ἐπιφορεῖ κατὰ τῆς ὁδοῦ ἐπὶ μέγα, καὶ ἀφανίζεται τῆς ὁδοῦ τὰ σημεῖα οὐδὲ ἔστιν εἰδέναι ἵνα χρὴ πορεύεσθαι καθάπερ ἐν πελάγει τῇ ψάμμῳ, ὅτι σημεῖα οὐκ ἔστι κατὰ τὴν ὁδὸν οὔτε που ὄρος οὔτε δένδρον οὔτε γήλοφοι βέβαιοι ἀνεστηκότες, οἷστισιν οἱ ὁδῖται τεκμαίροιντο ἂν τὴν πορείαν, καθάπερ οἱ ναῦται τοῖς ἄστροις. ἀλλὰ ἐπλανᾶτο γὰρ ἡ στρατιὰ Ἀλεξάνδρῳ καὶ οἱ ἡγεμόνες τῆς ὁδοῦ ἀμφίβολοι ἦσαν. Πτολεμαῖος μὲν δὴ ὁ Λάγου λέγει δράκοντας δύο ἰέναι πρὸ τοῦ στρατεύματος φωνὴν ἱέντας, καὶ τούτοις Ἀλέξανδρον κελεῦσαι ἕπεσθαι τοὺς ἡγεμόνας πιστεύσαντας τῷ θείῳ, τοὺς δὲ ἡγήσασθαι τὴν ὁδὸν τήν τε ἐς τὸ μαντεῖον καὶ ὀπίσω αὖθις.
Όπου κατά
την εκστρατεία του Μεγάλου Αλεξάνδρου, αυτός και το στράτευμά του εχάθηκαν εις
την έρημο της Αιγύπτου. Τότε, «ο Πτολεμαίος ο Λάγου λέγει ότι δύο δράκοντες
προχώρησαν μπροστά από το στρατό αφού έβγαλαν κραυγή και τότε ο Αλέξανδρος
διέταξε να τους ακολουθήσουν, ως θεϊκό σημάδι.
Εις τους δράκοντες
συμπεριλαμβανομένης και της Λερναίας αναφέρει ο Ησίοδος εις το έργο του
«Θεογονία» εις τους κάτωθι στίχους 3.. – 3..
τὸ τρίτον Ὕδρην
αὖτις ἐγείνατο λυγρὰ ἰδυῖαν
Λερναίην, ἣν
θρέψε θεὰ λευκώλενος Ἥρη
ἄπλητον
κοτέουσα βίῃ Ἡρακληείῃ.
Καὶ τὴν μὲν Διὸς υἱὸς ἐνήρατο
νηλέι χαλκῷ
Ἀμφιτρυωνιάδης
σὺν ἀρηιφίλῳ Ἰολάῳ
Ἡρακλέης
βουλῇσιν Ἀθηναίης ἀγελείης.
Ἥ δὲ Χίμαιραν
ἔτικτε πνέουσαν ἀμαιμάκετον
πῦρ,
δεινήν τε
μεγάλην τε ποδώκεά τε κρατερήν τε·
Τῆς δ᾽ ἦν τρεῖς κεφαλαί·
μία μὲν χαροποῖο λέοντος,
ἣ δὲ χιμαίρης,
ἣ δ᾽ ὄφιος, κρατεροῖο
δράκοντος,
[πρόσθε
λέων, ὄπιθεν δὲ δράκων, μέσση δὲ
χίμαιρα,
δεινὸν ἀποπνείουσα
πυρὸς μένος αἰθομένοιο.]
Τὴν μὲν Πήγασος
εἷλε καὶ ἐσθλὸς Βελλεροφόντης.
Ἥ δ᾽ ἄρα Φῖκ᾽ ὀλοὴν τέκε
Καδμείοισιν ὄλεθρον
Ὅρθῳ ὑποδμηθεῖσα Νεμειαῖόν τε
λέοντα,
τόν ῥ᾽ Ἥρη
θρέψασα Διὸς κυδρὴ παράκοιτις
γουνοῖσιν κατένασσε
Νεμείης, πῆμ᾽ ἀνθρώποις.
Ἔνθ᾽ ἄρ᾽ ὃ οἰκείων ἐλεφαίρετο
φῦλ᾽ ἀνθρώπων,
κοιρανέων
Τρητοῖο Νεμείης ἠδ᾽ Ἀπέσαντος·
ἀλλά ἑ ἲς ἐδάμασσε
βίης Ἡρακληείης.
Κητὼ δ᾽ ὁπλότατον
Φόρκυι φιλότητι μιγεῖσα
γείνατο
δεινὸν ὄφιν, ὃς ἐρεμνῆς κεύθεσι γαίης
σπείρησιν
μεγάλοις παγχρύσεα μῆλα φυλάσσει.
|
.
.
.
|
Ένας άλλος μύθος
λέγει για ένα δράκο σύμμαχο των Γιγάντων εις την σύγκρουσή τους με τους
Ολυμπίους. Αυτόν τον άρπαξε η Θεά Αθηνά και τον τοποθέτησε εις τον ουρανό για
να μην βλάψει τους Ολυμπίους. Άλλη
επίσης παραλλαγή αναφέρει ότι είναι ο δράκος που σκότωσε ο Κάδμος και έσπειρε
εις την συνέχεια τα δόντια του, απ’ όπου βλάστησαν μετά άνδρες. Και η τελευταία
περίπτωση δράοντος – τέρατος τον οποίο καταστέρωσε και αυτόν η Ήρα ήτο η
Λερναία Ύδρα, αυτή την οποία σκότωσε ο Ηρακλής κάνοντας τον 2ο άθλο του.
Επίσης ο Γλύκων ο δράκοντας ο οποίος ήτο και
νέος θεός εις τους Αβωνοτειχίτες, όπου είχε και μαντείο. Όπως και ο Ιλλυριός
όπου κατά την βοιωτική παράδοση είχε μορφή δράκοντος και οι υπηκόοι του ήσαν οι
Εγχελείς, έχοντες μορφήν φιδιών.
Ο θαλάσσιος όφις – δράκος, η Χαρίβοια ή
Περίβοια γνωστή από τον πνιγμό του Λαοκόωντος. Ο μύθος μας λέγει ότι ο Λαοκόων
ήρωας της Τροίας υιός του Αντήνορος ή του Καπύου, ιερέας του Θυμβραίου
Απόλλωνος ή Ποσειδώνος. Όταν οι Έλληνες είδαν ότι μετά από 10 χρόνια πολέμου με
τους Τρώες, πολιορκώντας την Τροία, εμπνεύσθηκαν την λύση του Δουρείου Ίππου.
Έφυγαν και άφησαν τον Δούρειο ίππο ως δώρο εις την θεά Αθηνά, έχοντας κρυφθεί
μέσα εις τα «σπλάγχνα του» Έλληνες ώστε να ανοίξουν την νύκτα τις πύλες της
πόλεως, ώστε να μπει ο ελληνικός στρατός και να την κυριεύσει. Ο Λαοκόων όμως
διέβλεπε ότι εις το αφιέρωμα τούτο ήτο προμήνυμα κακού οιωνού δια την πόλη. Και
εξόρκισε τους Τρώες να αφήσουν τον Δούρειο ίππο έξω από τα τείχη της πόλεως,
λέγοντας εις αυτούς : «Φοβού τους Δαναούς και δώρα φέροντας». Και δια να
αποδείξει τον κίνδυνο έμπηξε την λόγχη του εις τα πλευρά του ίππου. Οι Τρώες εν
τούτοις δεν έδωσαν προσοχή εις τους λόγους και τις συμβουλές του ιερέως. Ενώ δε
αυτός ετοιμαζόταν να κάνει θυσία εις τον Ποσειδώνα βοηθούμενος από τους δυο
υιούς του, ξαφνικά δυο τρομεροί θαλάσσιοι δράκοντες Πόρκις και η Χαρίβοια ή η
Περίβοια, και όπως λέγει ο Απολλόδωρος : «δυο δράκοντες διατηξάμενοι δια της
θαλάσσης εκ των πλησίον νήσων» όρμησαν κατά του Λαοκόωντος και των υιών του,
και τους σκότωσαν. Οι δυο θαλάσσιοι δράκοι έπειτα αφού είχαν σκοτώσει του
Λαοκόωντα και τους υιούς του, εξαφανίσθηκαν από τον ναό, πίσω από την ασπίδα
της Αθηνάς Τριτωνίδος.
Επίσης ένα θαλάσσιο δράκο
τέρας είχε σκοτώσει και ο Περσέας όταν επέστρεφε με το κεφάλι της
Γοργόνος Μέδουσας, μέσω βορείου Αφρικής εις την νήσο Σέριφο. Στην βόρειο Αφρική
έσωσε την θυγατέρα του βασιλέως Κηφέως την Ανδρομέδα από ένα θαλάσσιο
δράκο τέρας. Όπου με το κεφάλι της
Μεδούσης απολίθωσε τον δράκο. Το οποίο αναφέρει και ο Απολλώνιος ο Ρόδιος εις
το .. εις το [...,3] :
τούτους δὲ ἐγέννησεν
ἐκ
Ποσειδῶνος.
ὁ μὲν οὖν Περσεὺς ἐνθέμενος
εἰς
τὴν
κίβισιν τὴν κεφαλὴν τῆς Μεδούσης
ὀπίσω
πάλιν ἐχώρει,
αἱ δὲ Γοργόνες
ἐκ
τῆς
κοίτης ἀναστᾶσαι τὸν Περσέα
ἐδίωκον,
καὶ
συνιδεῖν
αὐτὸν οὐκ ἠδύναντο
διὰ
τὴν
κυνῆν.
ἀπεκρύπτετο
γὰρ
ὑπ᾽ αὐτῆς.
παραγενόμενος
δὲ εἰς Αἰθιοπίαν,
ἧς
ἐβασίλευε
Κηφεύς, εὗρε τὴν τούτου
θυγατέρα Ἀνδρομέδαν
παρακειμένην βορὰν θαλασσίῳ κήτει.
Κασσιέπεια γὰρ ἡ Κηφέως
γυνὴ
Νηρηίσιν ἤρισε
περὶ
κάλλους, καὶ πασῶν εἶναι κρείσσων
ηὔχησεν·
ὅθεν
αἱ Νηρηίδες
ἐμήνισαν,
καὶ
Ποσειδῶν
αὐταῖς συνοργισθεὶς πλήμμυράν
τε ἐπὶ τὴν χώραν
ἔπεμψε
καὶ
κῆτος.
Ἄμμωνος
δὲ χρήσαντος
τὴν
ἀπαλλαγὴν τῆς συμφορᾶς, ἐὰν ἡ Κασσιεπείας
θυγάτηρ Ἀνδρομέδα
προτεθῇ
τῷ κήτει
βορά, τοῦτο ἀναγκασθεὶς ὁ Κηφεὺς ὑπὸ τῶν Αἰθιόπων
ἔπραξε,
καὶ
προσέδησε τὴν θυγατέρα
πέτρα. ταύτην θεασάμενος ὁ Περσεὺς καὶ ἐρασθεὶς ἀναιρήσειν
ὑπέσχετο
Κηφεῖ
τὸ κῆτος, εἰ μέλλει
σωθεῖσαν
αὐτὴν αὐτῷ δώσειν
γυναῖκα.
ἐπὶ τούτοις
γενομένων ὅρκων,
ὑποστὰς τὸ κῆτος ἔκτεινε
καὶ
τὴν
Ἀνδρομέδαν
ἔλυσεν.
ἐπιβουλεύοντος
δὲ αὐτῷ Φινέως,
ὃς
ἦν
ἀδελφὸς τοῦ Κηφέως ἐγγεγυημένος
πρῶτος
τὴν
Ἀνδρομέδαν,
μαθὼν
τὴν
ἐπιβουλήν,
τὴν
Γοργόνα δείξας
μετὰ
τῶν
συνεπιβουλευόντων αὐτὸν ἐλίθωσε
παραχρῆμα.
παραγενόμενος δὲ εἰς Σέριφον,
καὶ
καταλαβὼν
προσπεφευγυῖαν
τοῖς
βωμοῖς
μετὰ
τοῦ
Δίκτυος τὴν μητέρα
διὰ
τὴν
Πολυδέκτου βίαν,
εἰσελθὼν εἰς τὰ βασίλεια,
συγκαλέσαντος τοῦ Πολυδέκτου
τοὺς
φίλους ἀπεστραμμένος
τὴν
κεφαλὴν
τῆς
Γοργόνος ἔδειξε·
τῶν
δὲ ἰδόντων,
ὁποῖον ἕκαστος
ἔτυχε
σχῆμα
ἔχων,
ἀπελιθώθη.
καταστήσας δὲ τῆς Σερίφου
Δίκτυν βασιλέα,
ἀπέδωκε
τὰ μὲν πέδιλα
καὶ
τὴν
κίβισιν καὶ τὴν κυνῆν Ἑρμῇ, τὴν δὲ κεφαλὴν τῆς Γοργόνος
Ἀθηνᾷ. Ἑρμῆς μὲν οὖν τὰ προειρημένα
πάλιν ἀπέδωκε
ταῖς
νύμφαις, Ἀθηνᾶ δὲ ἐν μέσῃ τῇ ἀσπίδι
τῆς
Γοργόνος τὴν κεφαλὴν ἐνέθηκε.
λέγεται δὲ ὑπ᾽ ἐνίων
ὅτι
δι᾽
Ἀθηνᾶν ἡ Μέδουσα
ἐκαρατομήθη·
φασὶ
δὲ ὅτι καὶ περὶ κάλλους
ἠθέλησεν
ἡ Γοργὼ αὐτῇ συγκριθῆναι.
Εδώ δεν θα πρέπει να ξεχνάμε το καθαρώς
ιστορικό στοιχείο του Πλίνιου του πρεσβυτέρου [α αιώνας μ.Χ.] ο οποίος βρήκε
μεν τραγικό θάνατο εις την Πομπηία λόγω της εκρήξεως του Βεζουβίου [79μ.Χ.]
αλλά νωρίτερα γράφοντας το έργο του «Φυσική Ιστορία» εις το ΙΧ,4 αναφέρει ότι
είχε δει τον σκελετό του τέρατος προς βορά του οποίου είχε εκτεθεί η Ανδρομέδα
και ο οποίος αυτός είχε μεταφερθεί από την Ιόππη της Παλαιστίνης στην Ρώμη. Η
πόλη Ιόππη της Παλαιστίνης, είναι η σημερινή Γιάφφα. Επίσης αναφέρει ο Πλίνιος
ότι αντίκρυσε από το σκελετό του θαλασσίου τέρατος που είχε σκοτώσει ο Περσέας
και είχε δει και τις αλυσίδες της Ανδρομέδος αναφέρει στο ίδιο έργο του «Φυσική
Ιστορία» στο [.,..].
Εις την αρχαία Ελλάδα εορτάζετο ο Δελφίνιος
Απόλλων ως προστάτης της ναυσιπλοΐας στις 6 Μουνιχιώνος. Η 6η Μουνιχιώνος
αντιστοιχεί με τις 24 Απριλίου σήμερα, όμως άμα δούμε την αντιστοιχία με το
παλαιό [πατρώο] ημερολόγιο, γυρνάμε πίσω 14 ημέρες, άρα μείον 13 ημέρες
φθάνουμε στις 11 Απριλίου, ημέρα του αρχαίου ζωδιακού της Αθηνάς.
Η εορτή ήτο δια τα εγκαίνια των καλοκαιρινών
ταξιδιών και την ελπίδα ότι και αυτά θα
είχαν την ευτυχή κατάληξη όπως του Θησέως. Την ημέρα αυτή είχε προσευχηθεί ο
Θησεύς εις την Αθηνά, όταν ξεκίνησε το ταξίδι του στην Κρήτη για να σκοτώσει
τον Μινώταυρο, και να απελευθερώσει από το φόρο αίματος που πλήρωνε η Αθήνα εις
τον Μίνωα. Την ημέρα αυτή, την 11η Απριλίου εόρταζαν και την θύμηση της ημέρας που
σκότωσε την δράκαινα – Δελφύνα
Δελφύνη ή Δέλφινα, ο Απόλλωνας.
Επίσης έχουμε και αναφορές για δράκους
τέρατα, ένα εξ αυτών είναι και η ωραία Σκύλλα, ερωμένης του Γλαύκου, από
ζηλοτυπία την μεταμόρφωσε η Κίρκη σε θαλάσσιο τέρας γαυγίζον, με δηλητηρίαση
του λουτρού της.
Εις την
βιβλιογραφία αποκρύπτεται μέρος της μέχρι της κυκλοφορίας του βιβλίου «Η Πανίδα
μέσα από την μυθολογία και την λαογραφία» Μάϊο 2019
[*1
- η εικόνα προέρχεται από την ακόλουθη ιστοσελίδα : https://politis.com.cy/buzzlife/people/i-draki-tou-game-of-thrones-den-ine-draki/
]
Τέλος 2ου
μέρους
Απόσπασμα από το βιβλίο «Ηρωολόγιον Αγιολόγιον»
υπότιτλος «Αναμνήσεις από το μέλλον του χθες» εκδ.2019
Επίσης
από το βιβλίο «Η Πανίδα μέσα από την μυθολογία και την λαογραφία» έκδοση 2019
Απαγορεύεται
η αναδημοσίευση του άρθρου άνευ της γραπτής του συγγραφέως.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου